رفتار اسکندر با جنازه آریوبرزن محترمانه‌تر از رفتار شما با مجسمه اوست!
پاهای استوار آریوبرزن این سردار دلاور ایرانی هیچ‌گاه برای دفاع از پایتخت امپراتوری ایران به پرسپولیس نرسید، اما بنا به روایت مورخان، به هنگام حمله اسکندر مقدونی به ایران مقاومتی جانانه از سوی این دلاور مرد بزرگ و خواهرش یوناب صورت گرفته است.
از آریوبرزن می‌گوییم، او که دلاوری و حمیتش برای سرزمین و خاک پاک ایران تنها با یک مجسمه در شهر یاسوج پاس داشته می‌شود، که این روز‌ها متاسفانه روی باقی ماندن همان مجسمه هم حرف و حدیث است و کسانی که مهری نسبت به او و یادآوری تاریخ دلاوری‌هایش در راه میهن ندارند، می‌خواهند مجسمه او را پایین بیاورند.
باز جای شکرش باقی است که اسکندر مقدونی آن قدر کرامت داشت که دشمنان خود را گرامی می‌داشت و پس از اینکه آریوبرزن این سردار دلاور ایرانی تا آخرین قطره خون در راه میهن دفاع کرد و به شهادت رسید، به پاس دلاوری‌های این سردار بزرگ سنگ قبری بر مزار او گذاشت اما روی آن نوشت «به یاد لئونیداس»! (همان پادشاه اسپارتی که در نبرد با خشایارشا ایرانی جان داده بود.) به هر حال اسکندر دشمن ما بوده و است و انتظاری از او نبود تا داریوش سوم این شاهنشاه گریزان و ترسوی ایران را با کرامت به خاک سپارد و یا بر مزار آریوبرزن این سردار دلاور ایران سنگی بگذارد.
اما قصه پر غصه در اینجا است که امروز پس از گذشت بیش از ۲۳۰۰ سال از مقاومت جانانه آریوبرزن در برابر هجوم دشمن خارجی، تنها پاسداشت بزرگواری‌ها و دلاوری‌های او در راه میهن، که یک تندیس از پیکر او در شهر یاسوج است، می‌خواهد پایین بیاید.
پایین آمدن پیکره آریوبرزن از شهر یاسوج پیغام‌های متعددی دارد که هیچ کدام از آن‌ها چه بخواهیم و یا چه نخواهیم در جهت منافع ملت بزرگ ایران نیست. این کار علاوه بر اینکه کشیدن خط بطلان بر روی دلاوری‌های این سردار بزرگ میهنمان است بدین معنا است که: «ای دشمنان خارجی، ما ایرانی‌ها غیرت نداریم بر ما بتازید» چون ما مجسمه تنها سرداری را که در برابر سپاه اسکندر مقاومت کرده را پایین می‌آوریم، کاری که شاید خود اسکندر هم آن را انجام نمی‌داد چون اگر او می‌خواست نام و آوازه این دلاور ایرانی در تاریخ دفن شود، او را دفن نمی‌کرد و بر مزار او آن گونه که مورخین نقل کرده‌اند سنگ نمی‌گذاشت.
در منابع مختلف تاریخ آمده که اسکندر با وجودی که دشمن بود و یک مهاجم، آریوبرزن را دفن کرده و بر او سنگ مزار گذاشته و یا پیکر داریوش سوم آخرین پادشاه هخامنشی را با احترام به خاک سپرده است. آدمی متعجب و متحیر می‌ماند از این بی‌غیرتی و بی‌حمیتی ملی، واقعا اینان که چنین می‌کنند در سر به چه می‌اندیشند؟
بزرگداشت شهدای راه میهن و شهدای هشت سال جنگ تحمیلی، تنها در شعار محقق نمی‌شود. تا زمانی که دم از شهدا می‌زنیم ولی راه شهدا را آن گونه که باید گرامی نمی‌داریم و هنگامی که دم از شهدا می‌زنیم اما شهدای نخستین دفاع از میهن و مرز بوم ایران زمین را گرامی نمی‌داریم و به کودکان خود نام و آوازه آن‌ها را نمی‌آموزیم و هنگامی که قصد می‌کنیم تا مجسمه دلاور مردان و سرداران بزرگ تاریخ ایران زمین را به جای تکثیر از بلندی به زیر کشیم، ادعاهای ما درباره تقدیر و تکریم شهدا به طنز شبیه‌تر است، آن هم طنزی تلخ تلخ!
منبع: عصر ایران
نظر شما :