وارن کریستوفر درگذشت

کریستوفر در جریان مذاکرات مربوط به آزادی گروگان‌های آمریکایی در ایران در سال ۱۹۸۱ (۱۳۶۰) و مذاکرات صلح در بوسنی در دهه ۱۹۹۰ نقش پررنگی داشت. رفتار بی سر و صدای او در سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ که وزیر خارجه آمریکا بود، باعث شد او را وزیر خارجه "نهان" آمریکا بنامند.

کریستوفر در یک سخنرانی گفته بود: «گوش کردن دقیق، سلاح مخفی من است. چند وقت پیش فهمیدم که توانایی من در گوش دادن بیشتر است تا در حرف زدن.»

به گزارش بی بی سی، خانواده کریستوفر اعلام کردند که او روز جمعه ۱۸ مارس ۲۰۱۱ در خانه‌اش در کالیفرنیا و در آرامش از دنیا رفت. او در سال‌های آخر عمرش به سرطان مثانه و کلیه مبتلا بود.

کریستوفر ۲۷ اکتبر ۱۹۲۵ در ایالت داکوتای شمالی آمریکا به دنیا آمد. وضع مالی خانواده او چندان مناسب نبود، اما او یک وکیل بسیار موفق در لس آنجلس شد. او قبل از آن که دیپلمات شود، در دوران ریاست جمهوری لیندون جانسون در دهه ۱۹۶۰ معاون دادستان کل آمریکا بود.

او در سال ۱۹۸۱ و زمانی که معاون وزیر خارجه آمریکا بود، در جریان مذاکرات برای آزادی ۵۲ گروگان آمریکایی در سفارت آمریکا در تهران، نقش مهمی ‌ایفا کرد و اسمش به عناوین اصلی رسانه‌ها راه پیدا کرد. تلاش‌های او برای آزادی این گروگان‌ها باعث شد که "مدال افتخار ریاست جمهوری"، مهم ترین جایزه غیرنظامی‌در آمریکا، به او اهدا شود.

جیمی‌ کارتر، رئیس جمهور اسبق آمریکا، در خاطراتش درباره وارن کریستوفر نوشته است: «او خدمتگزارترین مقام دولتی است که در کل عمرم دیده‌ام.» کریستوفر در دهه ۹۰ شدیدا درگیر مذاکرات صلح خاورمیانه بود، گرچه دستاورد و موفقیت اصلی او در جریان مذاکرات صلح دیتون در سال ۱۹۹۵ و برقراری صلح بین مسلمانان، صرب‌ها و کروات‌ها در بوسنی بود. در جریان جنگ بوسنی، که خونین ترین جنگ در اروپا بعد از جنگ جهانی دوم بود، بیش از ۱۰۰ هزار نفر کشته شدند.

وارن کریستوفر به صورتی خستگی‌ناپذیر و برای انجام ماموریت‌های کاری سفر می‌کرد و رکورد بیشترین سفر هوایی برای یک وزیر خارجه آمریکا در یک دوره چهار ساله را ثبت کرد. کریستوفر در اکتبر ۱۹۹۶ و در حالی که هفتاد و یک سال داشت، یک میلیون و ۱۳۳ هزار و ۷۶۲ کیلومتر پرواز هوایی کرده بود. او سال بعد از آن از وزارت خارجه استعفا داد و بیل کلینتون، رئیس جمهور وقت آمریکا، مادلین آلبرایت را جایگزین او کرد.

کلینتون در مورد وارن کریستوفر به شوخی گفت: «او تنها کسی بود که در هواپیمای مخصوص رئیس جمهور، اسمارتیز را با چنگال می‌خورد.»