خالقی مطلق: شاهنامه و تاریخ طبری مکمل یکدیگر هستند

به گزارش خبرگزاری ایسنا، دکتر جلال خالقی مطلق در هفتمین کنگره بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی با عنوان پاژ که روز ۲۳ اردیبهشت به همت سازمان دانشجویان جهاد دانشگاهی خراسان رضوی در دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، گفت: اصولا با این‌گونه همایش‌ها که در ایران متداول شده است، مخالفم؛ زیرا مقام شاعران ما با این‌گونه مراسم کاسته می‌شود و علت این است که اگر در این‌گونه مجالس فنی صحبت بشود، بسیاری از حاضران متوجه صحبت‌ها نمی‌شوند و اگر به صورت عامیانه سخن گفته شده است برخی از مطالب به صورت غلط در بین مردم شایع می‌شود و این امر باعث ضربه زدن به شاعران بزرگ ما می‌شود.

او در ادامه اظهار کرد: تمام کسانی که شاهنامه را خوانده‌اند، می‌دانند که می‌توان از شاهنامه اسطوره‌های اصیل ایرانی و سپس تاریخ ایران و به خصوص تاریخ ساسانی را آموخت.

این استاد دانشگاه هامبورگ عنوان کرد: مطالب تاریخ شاهنامه بسیار بیشتر از تاریخ طبری است و بسیاری از ریزه‌کاری‌ها در شاهنامه هست و در طبری نیست. در واقع شاهنامه و تاریخ طبری مکمل یکدیگر هستند، بسیاری از نکات تاریخی در تاریخ طبری در شاهنامه نیست و حجم بیشتری از مطالب شاهنامه در تاریخ طبری وجود ندارد.

خالقی مطلق با تاکید بر اینکه از شاهنامه می‌توان شاعری آموخت همان‌گونه که آموخته‌اند، اظهار کرد: می‌توان گفت شاهنامه فردوسی اثری است که بر تمام آثار پس از خودش تاثیر گذاشته است، حتی بر آثار تعلیمی و اخلاقی. اگر ما بخش‌های تعلیمی اخلاقی شاهنامه را جدا کنیم، کتابی به دست می‌آید که چیزی از گلستان سعدی کم ندارد.

این مصحح شاهنامه خاطرنشان کرد: از شاهنامه می‌توان زبان فارسی آموخت؛ زیرا اسلوب‌ و قوانین زبان فارسی در شاهنامه حفظ شده و اگرچه من با سره‌نویسی موافق نیستم، ولی زبانی را که ۹۰ درصد آن الفاظ بیگانه باشد، نمی‌توان زبان فارسی نامید. پس باید بکوشیم تا آنجا که می‌توانیم، مانع ورود کلمات بیگانه بشویم و از واژگان فارسی بهره ببریم.

خالقی مطلق افزود: ما می‌توانیم از شاهنامه ایران‌دوستی بیاموزیم زیرا شاهنامه یک کتاب نیست، یک کتابخانه است پر از مفاهیم بلند انسانی و در دنیای امروز که بسیاری از کشور‌ها مانند کشتی‌های بی‌لنگر در تلاطم دریا‌ها هستند، یک لنگر مطمئن برای کشتی فرهنگ و تمدن ایرانی است.

این استاد دانشگاه در ادامه افزود: در مورد امانت‌داری فردوسی باید به این نکته اشاره کنیم که او هزار بیت دقیقی را در اثر خود گنجانده است و در انتها و ابتدای آن یادآور شده است که این ابیات از دقیقی است؛ کاری که اگر آن را هم نمی‌کرد، کسی متوجه آن نمی‌شد؛ ولی فردوسی در ‌‌نهایت امانت این کار را کرده و درسی بزرگ به همگان داده است.